Toen dat er niet was, werd hij Evert Santegoeds. We citeren de recensent van Zomergasten: ‘De premier gaf weinig prijs, maar zou vertellen dat hij relaties - zonder samenwonen - met vrouwen had gehad. Voor het laatst was dat in zijn studietijd. 'Dingen lopen zoals ze lopen', zei de premier. 'Ik mis dat soms.’, haalt Korteweg hem aan. De columnist schrijft het op alsof hij een nieuw Watergateschandaal heeft ontdekt: ‘Dat mag je rustig nieuws noemen’, hijgt Korteweg.
Waarom? Dat wordt helaas niet uitgelegd.
Mark Rutte leeft solitair en celibatair en dat is kennelijk voer voor amateur-psychologen en politieke beschouwers. Op twitter, het digitale prikbord voor frustro’s zonder podium, werd Rutte gekielhaald als 'oppervlakkig' en iemand die niet sombert. Maar waarom deze karaktereigenschappen schadelijk zouden zijn voor de natie werd wederom door niemand geduid. Je mag in dit land geen blije eikel zijn. Je moet met een bezwaard gemoed naar buiten treden, zuchtend een kruis een berg opduwen om serieus genomen te worden.
De verkiezingen zullen een hele gemakkelijke overwinning gaan opleveren bij zo weinig inhoudelijke tegenstand. De Njet-campagne van Geert Wilders en het niet-constructieve gestook van Jan Roos zal stemmers trekken, maar het zal niet genoeg zijn om Rutte te bedreigen.
Mensen houden niet van nee-zeggers. Rutte hanteert de warme kraan en de koude kraan, zoals alleen hij dat kan. Hij laat ijswater stromen wanneer het moet (tegen onaangepaste Nederturken), en stort warme stralen uit over moslims die van Wilders niet meer naar de moskee mogen.
Hij omarmt low cultuur en high cultuur met de pragmatische souplesse van een Jezuïet die het één vindt, maar het ander gelooft. (Zelf is hij voor 51% Nederlands-Hervormd; iemand die zichzelf omschrijft als 'een twijfelende gelovige'). Ook dat is weer zo’n deel van het mysterie Rutte waar niemand greep op krijgt: een ongrijpbare agnost met een glimlach. Het moet niet mogen, aangezien je wel in een hokje moet passen.
Stop maar met persen. De premier past niet in een hokje. Rutte springt van Bach en Vladimir Horowitz naar De Toppers en van de caviashow in de Weekendquiz naar een documentaire over de bibliofiele president Francois Mitterand. Hij laat een klassieke scène tussen Al Pacino en Robert De Niro uit Heat zien om aan te tonen dat agree to disagree een diplomatieke werkwijze is die niet per se onproductief hoeft te zijn. Is hij daarmee een nietszeggende allemansvriend?
Nee dus. Rutte deelt ook tikken uit naar 'bakfietsouders die hun kids naar een witte Montessorischool' sturen en hij neemt het op voor de VMBO-kinderen die hij onderwijst over ons staatsrechtelijke stelsel. Rutte is een moderne en-en man en daar kunnen de critici niet tegen. Die willen de geblokte waarheid van betonsocialist Roemer of opruiende teksten horen van rancune-schreeuwer Wilders. Rutte is veel te ingewikkeld.
De makkelijke kritiek dat Rutte een leeghoofd is, begint te irriteren. Een premier die ons laat kijken naar de Britse variant van House of Cards en ons de memorabele redes van Neil Kinnock serveert is geen man die aan het pluche hecht, maar een liefhebber die van het spel houdt en weet dat je met macht iets kan bereiken.
Wat is daar mis mee? Niemand kon het vertellen.
Frits Wester wijsneust vandaag dat de ‘pleur-op’ opmerking uit de uitzending was bedoeld om Aboutaleb-aanhangers over te halen VVD te stemmen. Wester noemt de opmerking ‘slim’, maar eronder ligt weer die verwijtende toon van een niet authentieke leider.
Het gegraaf naar ‘diepgang’ zegt meer iets over het gebrek aan diepgang bij de pers dan over de gemoedstoestand van de minister-president. Mark Rutte is zoals we zelf zijn: niet al te links, niet al te rechts. Je kijkt naar de werkelijkheid en probeert er het beste van te maken. Voor iemand die geen gezin heeft, heeft hij feilloos in de gaten dat de zwijgende meerderheid zo probeert te overleven. Die gaan op hem stemmen.
Well done, Rutte!